Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Il Est Comme le Soleig...




Τώρα θα γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω... κάπως πολλά για τους νεώτερους, ή λίγα για τους περισσότερο seniors... Ήμουν περίπου στην Τετάρτη Δημοτικού, μέσα της δεκαετίας του 1970. Ήμουν ας πούμε ένα κανονικό αγόρι της εποχής, τίποτε το ιδιαίτερο... Εκείνη η χρονιά ξεκίνησε κάπως παράδοξα, καθώς στο σχολείο ένεκα ασθένειας και εγχείρησης του Δασκάλου, μας τσουβάλιασαν σε ένα τμήμα ένα σωρό παιδιά, καθόμασταν τρεις ανά θρανίο... Όμως εξελίχθηκε σε γενικές γραμμές χωρίς κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό εντός του σχολείου... Αρχές του έτους είχαμε χάσει τη γιαγιά μου, όμως είχε περάσει ένα όμορφο για μένα παιδικό καλοκαίρι που σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα...

Ας ήταν η νέα σχολική χρονιά πέρα από το τσουβάλιασμα, δεν περιελάμβανε κάτι άλλο αξιοπερίεργο για μένα... Εκείνη την εποχή κάναμε μάθημα και τα Σάββατα. Τα Σάββατα κυρίως γράφαμε έκθεση, ενώ το πρωί περιελάμβανε τον απαραίτητο εκείνη την εποχή εκκλησιασμό μας. Ο εκκλησιασμός γινόταν σε μια τεράστια εκκλησία στο κέντρο της πόλης, γεμάτη αγιογραφίες, αρκετές έτσι ώστε να περιεργαζόμαστε άνετα και να ξοδεύουμε το χρόνο μας μέχρι το πολυαναμενόμενο "Δι' ευχών"...

Δεν μπαίναμε όλα τα παιδιά ταυτόχρονα στην εκκλησία, καθώς τα μακρύτερα σχολεία έρχονταν κάπως αργότερα... Εντούτοις, ένα Σαββατιάτικο πρωινό η εκκλησία ολόκληρη έλαμψε και ντύθηκε στο χρυσάφι... Μαζί με τα αγόρια και κορίτσια εκείνης της δεκαετίας που ήταν κάπως απεριποίητα μπήκε κι ένα πανέμορφο κοριτσάκι μάλλον της πρώτης Δημοτικού... Δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της... Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ούτε και μπορούσα να εξηγήσω τότε πούθε προέρχονταν αυτά τα συναισθήματα... Για μένα ο εκκλησιασμός απέκτησε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και έτσι κάθε εβδομάδα αδημονούσα να έρθει το Σάββατο, όχι γιατί ακολουθούσε η Κυριακή, αλλά κυρίως γιατί θα έβλεπα τον "άγγελό" μου...

Δεν την χόρταινε το βλέμμα μου και φυσικά έπαιρνα θέση ώστε να την κοιτάζω και να θαυμάζω το πανέμορφο χαμόγελό της που γέμιζε το χώρο και έλαμπε... Δεν με πτοούσε ούτε το αυστηρό βλέμμα του Ιησού πάνω ψηλά στον τρούλο της εκκλησιάς. Εγώ εκεί, απτόητος ρουφούσα κάθε φως που εξέπεμπε το χαμογέλιο του κοριτσιού... Οι υπόλοιπες ημέρες περνούσαν με έναν γλυκό πόνο, οποτεδήποτε έφερνα στο νου μου το κορίτσι αυτό... Φυσικά δεν μπορούσα να ερμηνεύσω ούτε και να αποκωδικοποιήσω το συναίσθημα που είχα... Δεν ήξερα ούτε το σχολείο της, ούτε το όνομά της, ενώ ντρεπόμουν να μάθω τις οποιεσδήποτε λεπτομέρειες... Θυμάμαι είχα ρωτήσει το Δάσκαλο ποιο σχολείο ήταν εκείνο... Τα ραδιόφωνα τότε έπαιζαν συνεχώς ένα σαχλό τραγουδάκι που όμως σε εμένα είχε κολλήσει και όποτε το άκουγα γέμιζα θλίψη ή πόνο: ήταν το il est comme le soleig του Enrico Macias.

Η χρονιά πέρασε για μένα με αυτόν τον γλυκό πόνο, που με σκλήραινε, αλλά και κυρίως άλλα πράγματα παιδικά... Εντούτοις την επόμενη χρονιά στην πέμπτη Δημοτικού, στο τέλος του έτους το κορίτσι δεν ξαναφάνηκε στην εκκλησία... Ματαίως το αναζητούσα παντού, χωνόμουν δήθεν ανάμεσα στο παιδομάνι, μήπως και είχαν τοποθετήσει την τάξη της κάπου πίσω, εισπράττοντας χωρίς διαμαρτυρία τις φάπες από το Δάσκαλο να συμμαζευτώ γρήγορα στη θέση μου... Για έναν ή δύο μήνες είχα οργώσει την εκκλησία, χωρίς αποτέλεσμα... Τα κεριά μου που άναβαν είχαν μόνο μιαν ευχή, να την ξαναδώ... Ώσπου ήρθε το καλοκαίρι που για μας τότε ήταν η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ξέπλενε τις αμαρτίες μας και έπαιρνε μακριά κάθε μας σκέψη...

Τα χρόνια πέρασαν και το κορίτσι δεν το ξαναείδα... Ακόμη κι όταν εγώ στην πρώτη Λυκείου ήρθε στο σχολείο μου· εγώ ήμουν στην Τρίτη Λυκείου, ήδη ερωτευμένος και με σχέση... Τα χρόνια πέρασαν σαν το νεράκι στο μύλο γυρίζοντας το ροδάνι του χρόνου, ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα... Ώσπου σε ένα γραφείο στην Αθήνα για μια τυχαία δουλειά τη συνάντησα... Πρώτη εκείνη είπε πως με γνώριζε και με θυμόταν από το σχολείο μας... Περίεργο να θυμάται εμένα· μήπως έκανε λάθος? Επέμενε μάλιστα, ώσπου κατόπιν ερωτήσεων επαληθεύτηκε ότι πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο... Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την πρώτη στιγμή δεν την γνώρισα... Ήταν το ίδιο όμορφη, ίσως και περισσότερο, τα χαρακτηριστικά της όμως την είχαν κάνει τελείως διαφορετική... Να φανταστείς, ούτε το ονοματεπώνυμό της δεν συγκράτησα...

Ώσπου μετά από κάνα χρόνο μου ήρθε φλας, ανασύρθηκε από τα βάθη της μνήμης η ταύτιση... "Μα λες?". Κατόπιν σχετικών ερωτήσεων είχα επαληθευθεί... Ώστε αυτός ήταν πλέον ο Άγγελός μου? Παντρεμένη ήδη με δύο παιδιά? Ας ήταν... Τα χρόνια πέρασαν κι άλλο και η ζωή δεν της φέρθηκε με αβρότητα είναι η αλήθεια, καθώς ο Θεός την πήρε σχετικά νέα... Τέτοιον Άγγελο... Μα πάντα θυμάμαι το χρυσαφένιο φως της εκκλησίας γεμάτης παιδικά χαμόγελα και τον Άγγελό μου να λάμπει πάντοτε, να μεσουρανεί στο χοροστάσιο...  

Δεν θα έλεγα "τη θυμήθηκα" για κάποια αιτία... δεν την ξέχασα ποτέ... ούτε αυτήν ούτε το ζεστό της χαμόγελο...
 


14 σχόλια:

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Με ένα παράξενο τρόπο, μέσα από τις δικές σου θύμισες, ξυπνούν οι δικές μου και ξεπροβάλλουν μνήμες χαμένες στα βάθη του χρόνου.
Φαντάζομαι πως έχεις τον τρόπο να περιφρουρείς όλες εκείνες τις στιγμές που σε καθόρισαν. Κάτι που δεν κατάφερα και καταχώνιασα μαύρες και λευκές στιγμές στο ίδιο αμπάρι της λήθης.
Σ' ευχαριστώ για αυτό το ταξίδι φίλε μου.
Καλές γιορτές και χαμόγελα αγάπης στη ζωή σου.

nikiplos είπε...

Αγαπητέ φίλε Βαγγέλη, καλησπέρα... Σε ευχαριστώ για τις ευχές και τα λόγια σου που αναδύουν μια πραότητα... δεν μιλάω για τούτα μόνο· Η μνήμη είναι η αλήθεια παράξενο είδωλό μας. Εξωραΐζει το παρελθόν, κι ανασύρει επιλεκτικά πρόσωπα και καταστάσεις. Ενίοτε ξεπετάγονται ξαφνικά σκηνές σαν ταινία που τις είχαμε ξεχάσει... το να τις καταγράψουμε δεν είναι τόσο σπουδαίο ή απαραίτητο. Επίσης δεν ενδιαφέρει και τους γύρω μερικές φορές· είναι βαρετό θέλω να πω... εντούτοις έβαλα εδώ τη διήγηση γιατί κυρίως την θυμήθηκα, θυμήθηκα τα πρώτα ας πούμε "σκιρτήματα" του εαυτού μου στην παιδική μου ηλικία... καθόλου ρόδινη και αρκετά σκληρή ενίοτε, πλην όμως και φωτεινή... Όμως να, σκεφτόμουν γιατί αυτό το σαχλό τραγουδάκι να μου φέρνει στενοχώρια?
Να είσαι καλά και να έχουμε μια ανέφελη και ξέγνοιαστη νέα χρονιά.

χαιρετισμούς

Thalassenia είπε...

Νοσταλγία για εκείνα τα ακαθόριστα παιδικά ερωτικά σκιρτήματα και μια ανεξήγητη μελαγχολία. Ίσως από την σύγκριση των χρόνων και των αλλαγών.

Πάντως η τρυφερή ιστορία ήταν αφορμή για να αλληλοευχηθούμε τα καλύτερα για την νέα χρονιά.

Εύχομαι πάντα υγεία και χαρά!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Θαλασσένια, καλησπέρα... πόσο δίκιο έχεις... ίσως ο πόνος και η μελαγχολία να προέρχεται από τη σύγκριση των χρόνων και των αλλαγών. Κι επειδή Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία να αναζητούμε εναγωνίως αυτήν την χαμένη μας πατρίδα· εμάς και τους γονείς μας νέους κι ευσταλείς...
Να ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου για τη νέα χρονιά, υγεία και χαρά, μα προ πάντων αγάπη ανάμεσα σε δικούς σου ανθρώπους.

Άιναφετς είπε...

Εδώ και η "καθυστερημένη"... αν δεν είχα μπει να δω τι γράφει ο φίλος μας ο Ευάγγελος και αν δεν κοίταζα να δω ποιος έχει κάνει νέα ανάρτηση, σίγουρα θα περνούσε και δεύτερη βδομάδα χωρίς να σε διαβάσω, αυτό σαν εισαγωγή!
ΑΦΣ! Ενώ γαληνεύει η καρδιά μου, όταν διαβάζω τρυφερές ιστορίες απ΄τα παιδικά χρόνια των φίλων μου, προσωπικά ελάχιστες είναι οι δικές μου αναμνήσεις που λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, έτσι αναρωτήθηκα μήπως είναι επειδή ζούσα σε αφιλόξενη χώρα όπου το σχολείο ήταν ένας χώρος θλιβερός;
Απ΄την άλλη, ο μικρός σου άγγελος και τα αισθήματα που μου μετέδωσες, ήταν και είναι κάτι σαν Χριστουγεννιάτικη ανάσα, μια και οι γιορτές τώρα και πολλά χρόνια δεν μιλούν πια στη καρδιά μου!
Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να είσαι καλά και να υποδεχτείς τον νέο χρόνο με υγεία και χαρά!
ΑΦΣ! απ΄την ΑΦΣ!

Άστρια είπε...

Νομίζω ότι οι παιδικοί έρωτες όσο κρατούν, είναι πάρα πολύ δυνατοί!:)
Αθώοι αλλά πολύ δυνατοί! Και πάντα βρίσκονται καταγραμμένοι κάπου στη μνήμη να μην ξεχνιούνται.

Και κάποιες αγαπημένες ταινίες το δείχνουν..
http://twinklestarblogspot.blogspot.gr/2008/11/blog-post_2583.html

Αγαπητέ μου Νίκηπλε,
Σου στέλνω ευχές από βάθος καρδιάς για πολλή χαρά και πολλή αγάπη στις γιορτές!!

φιλιά γιορτινά!:)

nikiplos είπε...

ΑΦΣ, καλησπέρα...

Ενώ ήμουν σίγουρος ότι είχα απαντήσει στο μήνυμά σου, να λοιπόν που μπαίνω μετά από καιρό για να δω το μήνυμα της Άστριας μας και βλέπω ότι σε έχω αφήσει αναπάντητη... Ζητώ συγνώμη για αυτό λοιπόν, κάποιο λάθος θα έκανα...

Λίγο έως πολύ, είχα πει ότι δεν πιστεύω πως το θλιβερό σχολείο ενσταλάζει στους ανθρώπους τίποτε άλλο παρά μόνο έναν αμυντικό μηχανισμό. Ενδεχομένως και μια άρνηση, όμως είμαι σίγουρος πως όταν πρωτοάκουσες το φύλλο σου να σε καλεί ενδεχομένως να ήσουν ακόμη σ' εκείνο το θλιβερό σχολείο....

Η αλήθεια είναι ότι συχνά-πυκνά εκβιάζουμε την περίοδο των εορτών, όπου πρέπει οπωσδήποτε να περάσουμε καλά, να βγάλουμε χαρούμενα ενσταντανέ, να σηκώσουμε ενδεχομένως και τίποτες στο γουέμπ. Στην πραγματικότητα τίποτε από όλα αυτά... Η ραστώνη των εορτών, μας γεμίζει άγχος, προσπαθούμε να εκβιάσουμε να πούμε πράγματα που δεν προλάβαμε δήθεν ποτέ να πούμε, προσπαθούμε να δείξουμε ένα γιορτινό προσωπείο, εντούτοις για μένα οι γιορτές ήταν παντοτε περίοδος ενδοσκόπησης και αναστοχασμού.

Συχνά οι φίλοι/ες, με έλεγαν σκεφτικό· Δεν μπορώ να χαρώ με το ζόρυ ούτε και εγώ, και τις μεγαλύτερες χαρές μου τις έχω πάρει μόνο σε μερικές στιγμές που συνέλλεξα από την τόση μέχρι σήμερα βιωματική εμπειρία που συνήθως είναι αμφίσημη και αμφίθυμη... Δεν μπορώ να χαρώ με την καρδιά μου όταν οι άλλοι γύρω μου (στενοί και μακρινοί) είναι δυστυχισμένοι... κάπως έτσι...


Ας μην σε γεμίζω με ομίχλη... Θα σε ευχηθώ αύριο για την γιορτή σου, σήμερα στέλνω την αγάπη μου και τις ζεστότερες ευχές μου για τις γιορτές...
και για το νέο έτος, εύχομαι υγεία και ημέρες ασυγνέφιαστες.

ΑΦΣ από τον πάντοτε ΑΦΣ!

nikiplos είπε...

Αγαπητή Άστρια καλησπέρα... Δεν ξέρεις πόση χαρά με γεμίζει το σχόλιό σου, καθώς βλέπω με αυτό ότι ακόμη "εκπέμπεις" τις αναλαμπές σου στο διαδίκτυο... Για τους παιδικούς έρωτες πιστεύω πως είμαστε και tabula raza τότε που είμαστε παιδιά κι αρχίζουμε με έναν φόβο να βιώνουμε την έκφραση του φύλλου μας. Μήπως κάνουμε κάτι κακό ή έναν γλυκό πόνο κάπως έτσι...

Για τις ταινίες που παρέθεσες...
Το πρώτο και το τρίτο τα αγνοούσα... το δεύτερο (τα "όνειρα") το έχω παλαιόθεν εμπεδώσει, πάνω από μια φορά...

Τι κρίμα να μην έχω έκτοτε επισκεφθεί το "σπίτι" σου...

Στέλνω κι εγώ τα φιλιά μου και ευχές από καρδιάς για χαρά κι αγάπη στις γιορτές! (επαναλαμβάνω τη δική σου ευχή γιατί πολύ μου άρεσε)...
Να περάσεις όμορφα ανάμεσα σε δικούς σου ανθρώπους!

Κατερίνα Μαλάμη είπε...

Καλημέρα ή καλησπέρα να πω ?
Καλημέρα κάθε μέρα λέω και η ώρα είναι στον υπολογιστή 12:20 πμ
και 15 / 1 / 2016 γράφει . . .
Καλή χρονιά με υγεία και χαρά Nikiple!
Ευτυχισμένο το 2016 και κάθε επόμενη χρονιά δηλαδή ευτυχισμένη να να ναι.
Οι χρονιές να είναι ? και μεις οι άνθρωποι ? όμορφες στιγμές να περνάμε.
Όμορφες είναι ~ ήταν κι οι στιγμές που βρίσκομαι στο μπλογκόσπιτό σου
Δεν έχω το χάρισμα να γράφω τόσο όμορφα που γράφεις εσύ Νίκιπλε
και χαίρομαι που διαβάζω τις δικές σου αναρτήσεις . . .
Άντε να δω πότε θα διαβάσω ή θα ξαναδιαβάσω κι άλλες δικές σου σκέψεις στο blog σου . . .
12:34 πμ πήγε . . .

ξωτικό είπε...

Οι σιτεμένες ευχές είπαμε πιάνουν καλύτερα ;-)
Έχω καταλάβει πως δεν το'χεις πολύ με τα "καταναγκαστικά" γιορτινά κι έτσι ήρθα σε πιο ήρεμες ώρες να απολαύσω τα τρυφερά νοσταλγικά σου και να ευχηθώ μια χρονιά πιο γλυκιά με πιο πολύ σιωπή και περισσότερη αλήθεια με καταλάγιασμα και αγάπη .


υγ. Πιο πολύ απ'όλα έγραψε αυτό που μόνος σου σχολίασες :
"Η μνήμη είναι η αλήθεια παράξενο είδωλό μας."

Δεν υπάρχει καλύτερο σχόλιο νομίζω για την ιστορία που έγραψες !!

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά και καλά!
Γενικώς οι αναμνήσεις έχουν πολλά καλά, αλλά έχουν και ένα κακό.
Άμα είναι πολύ καλές δεν θέλουν να είναι μόνον αναμνήσεις, αναζητούν επιπλέον ..ζωτικό χώρο, οπότε αναγκάζεσαι να τις βάλεις στη θέση τους και έτσι δεν είναι πια τόσο καλές (όσο θα μπορούσαν να ήταν ή ήταν ..αρχικά).
Μύλος!
Αναγνώστης ο αθηναίος

nikiplos είπε...

Αγαπητή Κατερίνα, καλησπέρα...

Ευτυχισμένο χαρούμενο και γεμάτο προκοπή να είναι το 2016 και για σένα! σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, πλην δεν έχω κανένα χάρισμα... κι εσύ μπορείς να γράψεις όμορφα αρκεί ν' αρχίσεις να ακούς τον εαυτό σου... και να παρατηρείς τους άλλους... Εκείνοι που γράφουν όμορφα και "τέλεια" είναι συγγραφείς κι εκδίδουν βιβλία... Εμείς εδώ απλά καταγράφουμε τις σκέψεις μας... όλοι μας... :)

nikiplos είπε...

Αγαπητότατο Ξωτικό καλησπέρα και σε σένα... Πράγματι, δεν το έχω καθόλου με τα καταναγκαστικά γιορτινά... Ποτέ δεν το είχα. Υπήρχε ένα συνεχές τρέξιμο, μια αναγκαστική πίεση να γίνουν όλα με συγκεκριμένο τρόπο κι εμένα αυτό πάντοτε με απέτρεπε... Αλλά τι να κάνεις που δεν μπορείς πάντοτε να αποφύγεις τα πάντα :).

Σε ευχαριστώ για την ευχή σου. Αντεύχομαι μια νέα χρονιά ασυγνέφιαστη γεμάτη γαλήνη, μεστή από πολλή αγάπη. Η καταλαγή δεν ήταν ποτέ για μένα στόχος καθότι "εξ από ανέκαθεν" ανήσυχος... πλην την εύχομαι κι εγώ για τους γύρω μου, για να 'με αφήνουν ήσυχο να ανησυχώ'. :)
φιλιά!

nikiplos είπε...

Φίλτατε Αναγνώστη, χρόνια πολλά και καλά αντεύχομαι και σε σένα! Σ' ευχαριστώ για το πέρασμά σου. Οι αναμνήσεις είναι ένα παιχνίδι που μας παίζει ο εαυτός μας, το υποσυνείδητο ας πούμε... Μας εκδικείται που το βάλαμε κάποτε στην άκρη και σήμερα μας πετάει κατάμουτρα: "έτσι που τα έκανες τι κατάλαβες?". Αμ δεν είναι έτσι· αν τα είχα κάνει αλλιώς, σήμερα θα μου πέταγε στα μούτρα το αντίθετο... γι' αυτό και τις βάζουμε στη θέση τους... Μερικές ναι, θα θέλαμε πράγματι να είναι αληθινές και ενδεχομένως μερικές φορές να πιέζουν να λάβουν "ζωτικό χώρο", εντούτοις, ευτυχώς έρχεται η σκληρή πραγματικότητα ν' απαντήσει σε αυτά... :)

αν δεν έρθει (η σκληρή πραγματικότητα) και είσαι και λίγο ... χαλαρός, την έβαψες (όχι εσύ, όλοι μας)... :)